Երբ ամառը հիշեցնում է մանկությունը

   Ամառը յուրահատուկ եղանակ է․ այն ոչ միայն տարվա ամենատաք ու արևաշատ շրջանն է, այլև զգացմունքների և հիշողությունների «պահոց»։ Երբեմն թվում է՝ հենց ամառը մեր մանկության ամենաառաջին հիշողությունն է։

    Ամառը հիշեցնում է մանկությունը, երբ առավոտները սկսվում էին տատիկի տան բակում՝ թարմ խոտի հոտով ու թոնրից դուրս եկած հացի բուրումով։ Մենք վազում էինք այգում, պոկում հենց ծառից հասած ծիրանը, իսկ ձեռքերը կպչում էին քաղցր հյութից։ Պապիկը մեզ նստեցնում էր իր կողքին ու պատմում հին պատմություններ, որոնք այդ պահին թվում էին հեքիաթ, բայց հետագայում դարձան կյանքի դասեր։ Երեկոները լցվում էին մեծ սեղանի շուրջ հավաքված ընտանիքի ձայներով․ տատիկի պատրաստած լոլիկով ու պանրով աղցանի համը դեռ հիմա էլ հիշողության մեջ անփոխարինելի է։

    Տատիկ-պապիկի տունը ամռանը դառնում էր աշխարհում ամենահարմար ու անփույթ վայրը։ Այնտեղ ժամացույցը կարծես կանգ էր առնում․ ոչ ոք չէր շտապում, ոչ ոք չէր ստիպում շուտ քնել։ Մենք պառկում էինք պատշգամբում, լսում բակում երգող ծղրիդներին ու հավատում, որ այդ երջանկությունը երբեք չի ավարտվելու։

Ամառը նաև մանկության անվերջ սպասումն էր․ սպասում, որ վերջապես կգնանք գյուղ՝ տատիկ-պապիկի տուն, որտեղ կար անսահման ազատություն, որտեղ ամեն քար ու ծառ մեզ արդեն ծանոթ ընկեր էր։

   Այսօր, երբ մեծացել ենք, ամառները դարձել են աշխատանքային օրերի շարունակություն։ Բայց բավական է զգալ այգուց թափվող ծիրանի բույրը կամ լսել գիշերվա ծղրիդների երգը, և հանկարծ վերադարձնում ենք այն ամառները, որտեղ տատիկի տունը աշխարհի կենտրոնն էր, իսկ պապիկի ձայնը՝ մեր մանկության երաժշտությունը։

   Երբ ամառը հիշեցնում է մանկությունը, մենք հասկանում ենք, որ իրական երջանկությունը թաքնված է ոչ թե մեծ փորձառությունների մեջ, այլ փոքրիկ ու անկեղծ պահերի․ տատիկի տան բույրում, պապիկի պատմած հեքիաթներում, այգու ծառերի տակ ծիծաղող մեր մանկության մեջ։