Բավարարի զգացողությունը․ «Ես արդեն ունեմ ինչ պետք է»

   Մարդու կյանքի տարբեր փուլերում հաճախ առաջանում է զգացումը, թե դեռ ինչ-որ բան պակասում է: Սա մի բնական շարժիչ ուժ է, որը կարող է դրդել զարգանալ, սովորել, աշխատել։ Սակայն դրա կողքին կա նաև մեկ այլ կարևոր հոգեվիճակ՝ բավարարի զգացողությունը։ Այդ զգացումը հուշում է, որ այս պահին կյանքում արդեն կա անհրաժեշտը՝ անկախ ապագա ձեռքբերումներից կամ չիրականացված ցանկություններից։

 Բավարարի զգացողությունը չի նշանակում ձգտումների բացակայություն կամ հարմարվողականություն։ Դա հստակ գիտակցումն է, որ մարդը գնահատում է ներկան՝ գիտակցելով ունեցածի արժեքը։ Շատ մարդիկ ընկնում են մշտական վազքի մեջ՝ ավելի լավ աշխատանքի, բարձր աշխատավարձի, մեծ տան կամ նոր մեքենայի համար։ Բայց նույնիսկ այդ ամենին հասնելուց հետո հաճախ կրկին առաջանում է նույն դատարկությունը։ Սա անվերջ պահանջների շղթա է, որն ավարտ չունի, եթե մարդը չունի բավարարի գիտակցություն:

Շնորհակալություն ունեցածի համար
Երբ մարդը գիտակցում է իր ունեցածի արժեքը՝ առողջություն, ընտանիք, աշխատանք, ընկերներ, բնական միջավայր, սնունդ ու անվտանգություն, նա սկսում է հասկանալ, որ արդեն իսկ ապահովված է շատ բաներով, որոնք ուրիշների համար կարող են լինել հասանելի չիրականանալի ցանկություններ:

 Համեմատություններից հրաժարում
Հաճախ մարդիկ իրենց դժգոհության աղբյուրը գտնում են ուրիշների հաջողությունների մեջ։ Սոցիալական ցանցերը, զանգվածային լրատվամիջոցները և առօրյա միջավայրը հաճախ հրամցնում են իդեալականացված պատկերներ, որոնք միայն խթանում են «պակասի» զգացումը։ Բավարարի զգացողությամբ մարդը կենտրոնանում է իր իրական վիճակի վրա և չի չափում իրեն ուրիշների չափանիշներով:

 Այժմ և այստեղ ապրելու կարողություն
Մտածելով անցյալի բացթողումների կամ ապագայի անորոշությունների մասին՝ մարդը կարող է կորցնել ներկայի հարստությունը։ Բավարարի զգացողությունը մարդուն վերադառնում է այսօրվան՝ այնտեղ, որտեղ իրականում ծավալվում է կյանքը։

 Ընդունելություն
Բավարարությունը կապված է ոչ միայն արտաքին պայմանների, այլև ներքին ընկալման հետ։ Այն պահանջում է ընդունել կյանքի անկատարությունն ու անորոշությունը, չփորձել անընդհատ ամեն բան վերահսկել կամ փոփոխել։

Բավարարի զգացողությունը չի բացառում նպատակներ ունենալը։ Կարելի է շարունակել աշխատել, սովորել, զարգանալ, բայց առանց ներքին դատարկության զգացումի։ Այդ դեպքում նոր ձեռքբերումները դառնում են հաճելի հավելումներ, այլ ոչ թե պակասի լրացուցիչ փորձեր։

Շատ մտածողներ այս վիճակը կապում են կյանքի հոգեբանական կայունության հետ։ Օրինակ՝ Էպիկուրոսը դեռ հին ժամանակներում նշել էր, որ երջանկության գաղտնիքը փոքր բաներում ուրախություն գտնելու մեջ է։ Նույնը հաստատում են ժամանակակից հոգեբանության բազմաթիվ հետազոտություններ․ գոհունակությունը նվազեցնում է սթրեսը, ավելացնում կյանքից բավարարվածության ընդհանուր մակարդակը և բարելավում հարաբերությունները։

Ամփոփելով կարելի է ասել, որ բավարարի զգացողությունը մեծապես կախված է ներքին հասունությունից։ Այն մարդիկ, ովքեր կարողանում են տեսնել կյանքի պարզ ու փոքրիկ ձեռքբերումների արժեքը, հաճախ ունեն ավելի կայուն և խաղաղ հոգեվիճակ։ «Ես արդեն ունեմ ինչ պետք է» միտքը ուժ է տալիս կենտրոնանալու էականի վրա՝ ազատվելով ավելորդ ցանկություններից ու մշտական հևքից։