Գարնան զարթոնքը. նոր սկիզբ

 Գարունը գալիս է մեղմ շշուկի պես՝ արթնացնելով երկիրը երկար քնից։ Ձմռան սառը լռությունը մարում է, որին փոխարինում է հոսող գետերի մեղմ խշշոցն ու տուն վերադարձող թռչունների երգը: Առաջին ծաղիկները բացում են իրենց նուրբ թերթիկները, կարծես բնությունն ինքն է խորը շունչ քաշում, պատրաստվում նոր սկզբի:

Երկինքը, որը մի ժամանակ ծանրացել է ձմեռային լռությամբ, բացում է իր գիրկը դեպի արևը, ձգվում է դեպի լույսը: Գարնանը ամեն ինչ վերածնվում է։ Ծառերը, երբեմնի մերկ ու լուռ, այժմ հագնվում են վառ կանաչով, իսկ օդը կրում է թարմ ծաղիկների բույրը: Արևը, այլևս չամաչկոտ, իր ոսկե շողերը տարածում է բլուրների ու ձորերի վրա՝ ջերմությամբ լցնելով աշխարհի բոլոր անկյունները։ Սառած հողի տակ  թաքնված կյանքը հանդարտ վճռականությամբ է առաջանում՝ ապացուցելով, որ նույնիսկ ամենաերկար գիշերից հետո միշտ լուսաբաց է գալիս:

 Գարունը պարզապես բնության փոփոխություն չէ. դա նորացման դաս է: Այն հիշեցնում է մեզ, որ անկախ նրանից, թե որքան դաժան է եղել անցյալը, միշտ կա նորից սկսելու հնարավորություն: Գետերը չեն հարցնում, թե ինչու սառույցը մի ժամանակ գերի է պահել նրանց. դրանք ուղղակի հոսում են առաջ: Ծառերը չեն տխրում իրենց կորած տերևների համար. նրանք ուրախությամբ գրկում են նորերին:

 Երևի մենք էլ պետք է սովորենք գարնանից։ Թերևս պետք է թողնենք մեր վշտերը և գրկաբաց ընդունենք կյանքը: Ինչպես երկիրն է արթնանում, այնպես էլ մենք կարող ենք՝ թոթափելով մեր վախերը, կասկածները և ոտք դնելով նոր հնարավորությունների լույսի ներքո: Գարունը ծաղկելու թույլտվություն չի խնդրում. դա պարզապես անում է: Եվ միգուցե մենք էլ պետք է պարզապես նույնը անենք: