ՓՈԽՎԻՐ ԴԵՊԻ ԼԱՎԸ ԵՎ ՄՆԱ ՆՈՒՅՆԸ

                                      

Բոլոր մարդիկ վաղ թե ուշ կանգնում են այն խնդրի առաջ` փոխվել դեպի լավը, թե մնալ այնպիսին, ինչպիսին կաս: Մի կողմից դեպի լավը փոփոխվելը այնքան հետաքրքիր է և գրավիչ, մյուս կողմից էլ մարդիկ չեն ցանկանում փոխել իրենց սկզբունքները, զրկվել իրենց յուրահատկությունից:

Մարդու մտածելակերպը ընդհանրապես շատ դժվար է ենթարկվում փոփոխություններին: Վերցնենք թեկուզ ծխախոտից, թմրանյութից , ալկոհոլից կամ ալյ վնասակար սովորություններից   կախվածություն ունեցող մարդկանց: Շատ դժվար է, երբեմն էլ անհնարին ` ստիպել նրանց ետ կանգնել կործանարար “ հաճույքներից” և սկսել ավելի լավ կյանք ու հետևել առողջ ապրելակերպին:

Հենց այդ պատճառով էլ համոզմունք կա, որ “ մարդիկ չեն փոխվում”:
Եթե դա իրոք այդպես լիներ, ապա հոգեբանների օգնությունը պետք չէր լինի և հոգեբանությունը այդքան չէր ծաղկի: Մարդը ընդունակ է փոխվելու, ասեմ ավելին, հմուտ  հոգեբանը կարող է մատնանշել, թե ինչ հանգամանքներից ելնելով է մարդը ենթարկվել փոփոխությունների:

                                                  ՊԵ՞ՏՔ Է ԱՐԴՅՈՔ ՄԱՐԴԸ ՓՈԽՎԻ:

Մարդը պարտավոր չէ փոխվել և նույնիսկ պարտավոր չէ մտածել փոխվելու մասին: Հոգեբանական խնդիրների առկայությունն ու նրանց լուծումը յուրաքանչյուրի անձնական պարտականությունն ու ընտրությունն է: Բանը նրանում է, որ այդ խնդիրները մարդու կյանքը քիչ թե շատ ծանրացնում են և մարդկանց  հետ կոնֆլիկտները, նեգատիվ մտածելակերպը, ոչ ադեկվատ պահվածքը թունավորում են մարդու կյանքը: Եվ թունավորում են ոչ թե մարդիկ, ում հետ նա շփվում է, ոչ թե շրջակա միջավայրը, այլ հենց ինքը`մարդը իր չլուծված խնդիրներով:

Յուրաքանչյուր ոք ցանկանում է լինել երջանիկ, բայց միշտ չէ, որ ցանկանում է փոխվել երջանիկ լինելու համար: Մարդկանց թվում է, որ իրենց խնդիրներում մեղավոր են բոլորը` կինը, ամուսինը, տնօրենը, աշխատակիցը, ծնողները, երեխաները, բոլորը, բացի իրենցից: Այսնինքն,  մարդը պատասխպանատվությունը իր կյանքի այս կամ այն խնդիրների համար բարդում է շրջապատի վրա: Առաջին հայացքից դա շատ հարմար դիրք է անհոգ ապրելու համար, բայց այն մարդուն դարձնում է թույլ, արտաքին գործոնների գերի: Չէ որ նա համաձայնում է, որ ոչ մի կերպ չի կարող ազդել իր ճակատագրի վրա: Ամեն մի փորձ `բարդելու դժվարությունները ուրիշների վրա, դա նշանակում է ոչինչ չանել նպատակներին հասնելու համար, նշանակում է չլինել սեփական ճակատագրի տերը: Եվ հակառակը` երբ մարդը վերցնում է իր վրա պատասխանատվություն սեփական սխալների և պրոբլեմների համար, դառնում է ազատ և կարողանում է կառավարել իր կյանքը: Միթե՞ դրան չենք ձգտում բոլորս:

ԻՆՉՊԵ՞Ս ՓՈԽՎԵԼ` ՉԴԱՎԱՃԱՆԵԼՈՎ ՍԵՓԱԿԱՆ ԵՍԻՆ ԵՎ ՍԿԶԲՈՒՆՔՆԵՐԻՆ:

Այսպիսով` հասկացանք, որ “Ընդունիր ինձ այնպիսին, ինչպիսին կամ” կարգախոսը միշտ չէ , որ տեղին է: Երբեն իրոք արժե փոխվել, եթե ստեղծվում են որոշոկի խնդիրներ: Բայց ինչպե՞ս պահպանել սեփական եսը այդ դժվարին “կերպարանափոխության” արդյունքում:

Պարադոքսը հենց նրանում է, որ մանդն ինչքան շատ խնդիրներ է լուծում իր կյանքում, այնքան գտնում է իր եսը և մնում է այնպիսին , ինչպիսին եղել է իրականում: Ենթադրենք մեր եսը, որը տրված է մեզ մեր ծննդից, որն էլ տարիների ընթացքում մենք սնուցում ենք, մի գունդ է: Այդ գնդին տարիների ընթացքում թերթիկների նման սերտաճում են մեր հոգեբանակն խնդիրներն ու կյանքի դժվարությունները: Այսինքն` ամեն մարդ ոչ թե իր  “ իրական ես” ն է արտացոլում, այլ “իրական ես + արտաքին խնդիրներ և բարդույթներ”: Եվ լուծելով այդ խնդիրները, մարդը մաքրվում է այդ “թերթիկներից” և վերադառնում իր “իրական ես”- ին: Այս դեպքում էլ մարդը ազատ է ընտրության մեջ` փոխվել դեպի վատը, թե ձգտել դառնալ ավելի լավը: Մի դեքում մարդը ավելի է հեռանում իր եսից, ավելացնելով նորանոր խնդիրներ եղածներին, մյուս դեպքում կամաց-կամաց վերադառնում է իր “իրական ես “ ին:

Այսինքն, կարելի է եզրակացնել, որ կարելի է փոխվել , լուծելով սեփական խնդիրները, դառնալ ավելի լիարժեք ու լավը, բայս մնալ նույնը և չհեռանալ սեփական եսից ու չդավաճանել սեփական սկզբունքներին:

                                                                       Մարիամ Սարգսյան