Հայ մայրիկի ունիվերսալ դերերը՝ ֆինանսիստ, խոհարար, բժիշկ, հոգեբան ...

 Հայ մայրիկը դարեր շարունակ եղել է ոչ միայն ընտանիքի ջերմության աղբյուրը, այլև աննկատ, բայց վճռորոշ դեր կատարող ուժը։ Նա առանց բարձրաձայնելու կարողանում է համատեղել ամենատարբեր դերեր, որոնք առանձին-առանձին ամբողջ մասնագիտություններ են պահանջում։ 

  Հայ մայրիկը միաժամանակ այնքան դեր է կատարում, որ դրանցից յուրաքանչյուրը կարելի է համարել ամբողջ կյանք պահանջող մասնագիտություն։ Նա առանց բարձրաձայնելու դառնում է տան ֆինանսիստը՝ խնայելով, կառավարելով, պլանավորելով, այնպես, որ ընտանիքը երբեք չզգա սահմանափակումներ։ Նա հմտորեն կառավարում է տան բյուջեն՝ առանց մաթեմատիկական հաշվարկների երևացող թվալու, պարզապես սրտի զգացողությամբ հասկանալով՝ երբ և ինչ պետք է անել։

 Բացի ֆինանսիստ լինելուց՝ մայրիկը նաև տան սրտի խոհարարն է։ Նա կարողանում է սովորական մթերքներից ստեղծել իսկական խնջույք։ Մայրիկի պատրաստած կերակուրներում սերն ավելի շատ է, քան բաղադրիչները։ Տան ամենալավ հիշողությունները հաճախ կապված են հենց մայրիկի ճաշերի, քաղցր բույրերի և ընտանեկան երեկոների հետ։ Եվ ամենակարևորը՝ նա չի պատրաստում պարզապես սնունդ, այլ հոգատարություն է մատուցում ափսեների մեջ։

 Երբ որևէ մեկը հիվանդանում է, մայրիկը առաջինն է արձագանքում։ Նա դառնում է բժիշկ, գիտակ խորհրդատու, ում փորձը չի սահմանափակվում միայն ավանդական դեղատոմսերով։ Նա գիտի, թե որ բույսի թեյն է ամենաշատը օգնում հազին, ինչպես պետք է մեղմել երեխայի ջերմությունը բնական միջոցներով, և որ պահին է պետք դիմել մասնագետի։ Մայրիկի ձեռքերի շոյանքն ու տաք թեյի բաժակը հաճախ ավելի արագ են բուժում, քան թանկարժեք դեղամիջոցները։

 Բայց ամենակարևոր և ,երևի, ամենանուրբ դերը, որ մայրիկը կատարում է, հոգեբանի դերն է։ Երբ երեխայի հոգին ծանրացած է, երբ կյանքում առաջանում են վախեր, հիասթափություններ կամ սխալներ, մայրիկը առաջինն է, որ լսում է առանց դատելու։ Նրա խոսքերն ուժ են տալիս, երբ ինքդ քո մեջ կորցնում ես ուժդ, նրա վստահությունն է դառնում հիմք՝ նորից բարձրանալու և առաջ շարժվելու համար։

 

 Հայ մայրիկի մեջ համադրված են զգայունությունն ու ուժը, խոհեմությունն ու քնքշանքը, խելամտությունն ու անսահման սերը։ Նա կատարում է իր այս բոլոր դերերը՝ առանց պահանջելու գովեստ կամ շնորհակալություն։ Մայրիկը պարզապես ապրում է այդ կերպ, որովհետև նրա ամբողջ կյանքը կառուցված է գիտակցված նվիրումով։ Մեր մայրիկները չեն սպասում գովեստի խոսքերի, բայց նրանք ամեն օր ստեղծում են այն արժեքները, որոնց վրա մենք կառուցում ենք մեր կյանքը։